کجای این جنگل شب پنهون می شی خورشیدکم
پشت کدوم سد سکوت پر می کشی چکاوکم
چرا به من شک می کنی ، من که منم برای تو
لبریزم از عشق تو و سرشارم از هوای تو
دست کدوم غزل بدم ، نبض دل عاشقمو
پشت کدوم بهونه باز پنهون کنم هق هقمو
گریه نمی کنم نرو
آه نمی کشـــــــــــم بشین
حرف نمی زنم بمون
بغض نمـــــــــــــــــــــــــــــــــــــی کنم ببین
سفر نکن خورشیدکم ، ترک نکن مرا نرو
نبودنت مـــــــــــــــــــــــــــــــــرگ منه ، راهی این سفر نشو
نذار که عشق من و تو اینجا به آخر برسه
بری تو و مـــــــــــــــــــــــــــرگ من از رفتن تو سر برسه
گریه نمی کنم نرو
آه نمی کشـــــــــــــم بشین
حرف نمی زنم بمون
بغض نمـــــــــــــــــــــــــــــــــــــی کنم ببین
نوازشم کن و ببین عشق می ریزه از صدام
صدام کن و ببین باز غنچه می دن ترانه هام
اگرچه من به چشم تو کمم ، قدیمیم
گمـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم
آتشفشان عشقم و دریای پر تلاطمم
گریه نمی کنم نرو
آه نمی کشـــــــــــم بشین
حرف نمی زنم بمون
بغض نمـــــــــــــــــــــــــــــــــی کنم ببین
من نمی دانم نمی فهمم سرنوشت کیست چیست
خانه اش کدامین راه و همراهش کیست
تو اگر می دانی تو اگر می فهمی تو اگر می بینی
به من بگو
تا بگویم بدهکار است به من
تا بگویم طلبی دارم ازش
طلبی همچون عمر
او اگر می دانست ، تقدیر اگر می فهمید سوالی می کرد ز من:
ای دوست چه کنم با تقدیرت؟
ولی حیف که نه می داند که نه می فهمد و نه دارد احساسی
****** باور کردم که سرنوشت چشماش کوره نمی بینه ******
تو نمی دانی بودنت آن شب چه صدایی کرد در شهر
روزی آفتابی و گرم که به سختی می شد نشانی از دل خود پیدا کرد
و حال شب پر از تاریکیه محض
شوق گریه توی چشمام ، یادم آوورد دلتنگی های خاموشم رو
تو نمی دانی اگر نبودی آن شب می شکستم همچون قبل
آمدی با آمدنت هم صدا کردی دلم را با نم نمت
اوج گرفتیو دلم را آزاد کردی از غمش
تونمی دانی چه اشک ها از چشمانم آمد و گفتم که باران است
چه لرزیدن ها کردم از گریه و گفتم که سرد است هوا
در همان حال و هوا بودم که خیالم رنگ گرفت و در دلم طغیانی کرد یادم آمد دلیل اشک هایم
خط چشمانم به دنبال دورترین قطره ی باران رفت و یادم آمد دوری فاصله اش
باران بهانه ای بود برای گریستن و گریستن بهانه ای بود برای دلتنگی هایم
هنوز هم سردی فاصله ها در یادم مانده